De volgende versterker is gebouwd onder invloed van de modegolf rond eindtrappen met één enkele eindbuis. Dit type versterkers geeft meetbaar slechtere resultaten dan goede push-pull ontwerpen; toch maar eens een zeer goede versie in deze soort ontworpen en gebouwd. De eindbuis is een 300B triode, de voorversterkertrap een EF6, de koppeling gaat via een EF95 impedantietransformator en het ontwerp kent geen koppelcondensatoren maar kent wel, vanwege de gelijkstroomkoppeling, werkpuntstabilisatie voor de eindbuis.

De eindtrafo's zijn eigen ontwerp, gewikkeld in 9 lagen, het frequentiebereik van de versterker is 7,5Hz - 50kHz (-3dB) bij slechts 3dB tegenkoppeling. Het maximum vermogen is 4,5 Watt per kanaal.......... Dort wo das Wähnen Frieden fand ( Richard Wagner)

De volgende eenvoudige push-pull eindversterker in klasse A is gebouwd op basis van goedkope PCL82 TV buizen in combinatie met de zeer goede AD9058 uitgangstransformatoren van Philips. Het vermogen is 7 Watt per kanaal; de weergavekwaliteit is voortreffelijk !

De volgende push-pull eindversterkers in klasse A zijn gebouwd in 1972 en hebben als triode geschakelde EL34 eindbuizen.
Ook hier zijn de zeer goede AD9058 uitgangstransformatoren van Philips gebruikt, het uitgangsvermogen is 6 Watt per kanaal.
Elke versterker heeft zijn eigen chassis en ook de voeding is op een apart chassis gebouwd, het is de oudste aanwezige combinatie.

De volgende eindversterker is gebouwd rond een paar TDA2030 vermogensversterker IC's. Dit om ingeval, soms dagenlang, naar de radio geluisterd wordt een wat zuiniger eindversterker in te kunnen zetten. Het verlies in weergavekwaliteit is daarbij geoorloofd want dat is nog voldoende voor de zeer matige omroepkwaliteit die we inmiddels kennen. Het vermogen van de eindtrap is maximaal 2 x 9 Watt.
Ter beveiliging van de kwetsbare luidsprekers zijn een paar eigenbouw aanpassingstrafo's tussengeschakeld.

De volgende eindversterker is een 2 x 10Watt klasse A transistoreindtrap gebaseerd op een gemodificeerde Philips eindtrap uit een 22AH561 'visoogversterker'. Die staan van fabriekswege al flink in klasse AB en zijn dus al van een flink koellichaam voorzien.
De originele print is gebruikt alsmede de voedingstransformator waarvan de secundaire spanning verlaagd is .

De regelversterker is gebouwd in het kastje van een oude Philips FM13 tuner, alle signaalwegen zijn volledig 'hollow state'.
De MD versterkers zijn per kanaal gebouwd rond een ECC83 met passieve RIAA correctie, de lijnversterkertrap is o.b.v. een halve ECC40 en een E180F als mu-follower.
De voeding is volledig gestabiliseerd, de hoogspanning met buizen, en op een apart chassis ondergebracht.

Voor CD weergave wordt een gemodificeerde Philips CD304 MKII gebruikt met het analoge deel in een aparte behuizing en uitgevoerd met buizen.
Voor vinyl wordt een Thorens TD160 loopwerk met zelfbouw arm van balsahout gebruikt, op een éénpuntslager i.c.m. met een Decca London Gold element voorzien van een line-contact diamant. (Van den Hul) De armlengte van naaldtip tot lager is ca. 38 cm.

Navolgend nog wat foto's van een gemodificeerde Philips 9710M, ook hier is een zeer licht conus- en spreekspoelsysteem in gemonteerd. Twee van deze luidsprekers zijn vervolgens in "Tapered Quarter Wave Tube" kasten gemonteerd. Ook dit systeem komt in z'n oervorm van Paul Voigt en kent een relatief hoog rendement waardoor voor de lagere frequenties kleinere conusuitslagen haalbaar zijn: een voorwaarde voor goede éénwegsystemen.

Een proefmodel van een Murray versterker. Bij dit type versterker wordt aan één van de eindbuizen (in het schema de bovenste) een mix van het onvervormde ingangssignaal en een deel van het uitgangssignaal, mèt vervorming van de andere eindbuis toegevoerd.
Het punt van minimum vervorming is zeer goed in te stellen. De versterker vervormt minimaal tot vlak voor z'n maximumvermogen. Het concept moet nog verder uitgewerkt worden want ik wil een paar Murray eindtrappen bouwen...

Navolgend wat foto's van de VerySimpleAmplifier. De versterker wordt nooit gebruikt, is meer bedoeld als grapje en om te laten zien en horen dat je voor een paar hoorns voldoende vermogen uit een ECC84 kunt halen.

De grootste beperking van deze versterker zijn de eindtrafo's, die komen uit CQM33 mobilofoons van Storno en zijn geoptimaliseerd voor spraak, er komt dus nauwelijks laag uit. De originele buis was een ECL80, ik heb de luchtspleet vernauwd en de trafo's doen nu wel voldoende in het lagetonen gebied. De ECC84 trekt 7 mA per kant en een nauwere luchtspleet is daarmee toelaatbaar.
Het frequentiebereik (- 3dB) ligt bij 250mW output tussen ca. 13Hz en 30kHz.

Onderstaand het schema van deze versterker en een foto met een kijkje in de onderkant van het apparaatje.

Onderstaand wat foto's met een blik in het laboratorium c.q. werkplaats c.q. 'shack'